ഞാനും വയസ്സറിയിച്ചു.

എല്ലാവരും വാര്‍ഷിക പോസ്റ്റുകളിടുന്നു, എന്നാല്‍ കിടക്കട്ടെ എന്റെ വകയും ഒന്ന്.

വാര്‍ഷികങ്ങള്‍ ഒന്നുമല്ലാതിരുന്ന എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ പുതു ശീലങ്ങള്‍ കൊണ്ടുവരുന്നു ബൂലോ‍കം. 2008 ജൂണ്‍ 15 നാണ് ആദ്യ ബ്ലോഗ് പൊസ്റ്റ് ഇടുന്നത്, പോസ്റ്റെന്ന് പറത്തക്കതായൊന്നുമില്ല, ഒരു തുടക്കം എന്ന നിലയില്‍ രണ്ടു വരികള്‍ ടൈപ്പ് ചെയ്തു പേരുമിട്ടു “തുടക്കം.”
അഗ്രിഗേറ്ററുകളെക്കുറിച്ചോ വായനക്കാരെക്കുറിച്ചോ ബോധവാനായിരുന്നില്ല, അതിനാല്‍ തന്നെ വേറൊന്നും ചെയ്യാനുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. രണ്ടാമതിട്ട പോസ്റ്റ് എന്റെ ഐഡന്റിറ്റി വെളിവാക്കുമെന്ന് തോന്നിയതിനാല്‍ പെട്ടന്നു തന്നെ ഡ്രാഫ്റ്റ് പെട്ടിയിലേക്ക് മടങ്ങി. തുടര്‍ന്നിടക്കിടെ ചിലതൊക്കെ കുറിച്ചിട്ടു, വായനക്കാരെ പ്രതീക്ഷിച്ചല്ല, മറിച്ച് മലയാളം കൂട്ടിയെഴുതാനാവുമോ എന്ന് ഒരു പരീക്ഷണം. ബ്ലോഗേഴ്സല്ലാത്ത ചില സുഹൃത്തുക്കള്‍ വായിച്ച് പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു. അങ്ങിനെ ഒരു ദിവസം ദേ കിടക്കുന്നു അഞ്ചാമത്തെ പോസ്റ്റില്‍ കമന്റ്റെന്ന ഒരു സാധനം, അനൂപ് കോതനെല്ലൂര്‍ വക, എന്തു ചെയ്യണം എന്നറിയാഞ്ഞകാരണം ഒന്നും ചെയ്തില്ല. അടുത്ത പോസ്റ്റിട്ടു, അവിടെം വന്നു രണ്ട് കമന്റ് , അരീക്കോടന്‍, ശിവ എന്നിവര്‍. അപ്പോഴേക്കും കമന്റുകള്‍ക്ക് പ്രതികരണം നല്‍കണമെന്ന പാഠം ബ്ലോഗറായ ഒരു സുഹൃത്ത് പറഞ്ഞു തന്നു, കൂടാതെ മറുമൊഴിയിലേക്ക് കമന്റ് തിരിച്ചു വിടണമെന്നും മറ്റു വിഷയങ്ങളിലെ ചര്‍ച്ചകളില്‍ പങ്കെടുക്കണമെന്നും ഉപദേശവും. അന്നുതൊട്ടിന്നു വരെ മറുമൊഴിയില്‍ വന്നിട്ടുള്ള ഒറ്റക്കമന്റും ഒഴിവാക്കിയില്ല, പല പൊസ്റ്റുകളേയും ആകര്‍ഷകമാക്കുന്നത് ചര്‍ച്ചകളാണെന്ന് സ്വയം ബോദ്ധ്യപ്പെട്ടു. മറ്റു ബ്ലോഗ് പോസ്റ്റുകളിലെ ചര്‍ച്ചകളില്‍ പങ്കെടുക്കുന്നത് നമ്മെ പരിചയപ്പെടുത്താനുള്ള വേദികൂടിയാണെന്നും ബോദ്ധ്യമായി.പുലിമടയാണോ പൂച്ചക്കൂടാണോ എന്നൊന്നും അറിയാതെ എല്ലായിടവും കയറി ഇറങ്ങി. ഇന്ന് ഇവിടെയെത്തുന്ന സന്ദര്‍ശകരെ എനിക്ക് നല്‍കിയതില്‍ ആ ചര്‍ച്ചകള്‍ നല്ലൊരു പങ്ക് വഹിച്ചുകാണും, ഒരു വിഷമം മാത്രം അവര്‍ക്ക് തിരികെ നല്‍കാന്‍ എന്റെ ബ്ലോഗ്ഗില്‍ ഒന്നുമില്ല. പേജ് ലോഡ് കൌണ്ടറും പ്രൊഫൈല്‍ വിവിസ്റ്റ് കൌണ്ടറും നോക്കുമ്പോള്‍ കുറഞ്ഞൊരു നാണം തോന്നുകയാണ്, അതിനുള്ളതൊന്നും പതിവുകാഴ്ചകളിലില്ല.

1988 ല്‍ ഡിഗ്രിക്കു ചേരുമ്പോള്‍ തന്നെ കമ്പ്യൂട്ടര്‍ എന്ന സംഗതിയെക്കുറിക്ക് അല്പസ്വല്‍പ്പം പിടിപാട് ഉണ്ടായിരുന്നു, മൂക്കില്ലാ രാജ്യത്തെ മുറിമൂക്കന്‍ രാജാവിനെപ്പോലെ ഞാന്‍ വിലസി. പക്ഷെ അവിടുന്നിങ്ങോട്ട് അല്പം പുറകിലേക്ക് നീങ്ങി, കമ്പ്യൂട്ടറിനെ സംശയ ദൃഷ്ടിയോടെ വീക്ഷിക്കാന്‍ ലഭിച്ച ചില സൂചനകള്‍ എന്നെ പുറകോട്ട് വലിക്കുകയായിരുന്നു എന്നു തന്നെ പറയാം.പണക്കാരനു മാത്രം സാദ്ധ്യമാകുന്ന , അത്ര അത്യാവശ്യമല്ലാത്ത ഒരു യന്ത്രം, ഇന്റെര്‍നെറ്റെന്ന കുത്തക വലക്കുള്ളില്‍ പെടാതിരിക്കാന്‍ ആവും വിധം പരിശ്രമിച്ചു, വിജയിച്ചു. കമ്പ്യൂട്ടര്‍ രംഗത്ത് വളര്‍ച്ച ത്വരിതഗതിയിലായിരുന്നു, അതിനാല്‍ തന്നെ എന്റെ പിന്നോട്ട്പോക്കും അതേ വേഗത്തില്‍ തന്നെയായി. 94 ല്‍ ജോലിക്കുകയറിയ ഓഫീസില്‍ വീണ്ടുമതാ ഇരിക്കുന്നു നമ്മുടെ പഴയ ശത്രു , കമ്പ്യൂട്ടര്‍. എന്നാപ്പിന്നെ പതുക്കെ തൊട്ടുനോക്കാമെന്ന് തീരുമാനിച്ചു, ഡോസ് ഷെല്ലാണ്, വിഷ്വല്‍ ഇന്റെര്‍ഫേസുമായി വലിയ പിടിപാടില്ല, എങ്കിലും കമാന്റുകള്‍ ഓര്‍ത്തെടുത്ത് കളി തുടങ്ങി. പക്ഷെ എന്തു ചെയ്യാന്‍, വല്യ ആപ്പീസറെങ്ങാനും കണ്ടാല്‍ പണി കഴിഞ്ഞതു തന്നെ, ഇതെന്തോ പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്ന സാധനമാണന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ധാരണ. ആ ധാരണ തിരുത്താനും പോയില്ല, വീണ്ടും കമ്പ്യൂട്ടറും ഞാനും തമ്മില്‍ പിണങ്ങി.
96 ല്‍ പിജിക്ക് ചെന്ന് പഴയ കോളേജിലെത്തി, ഡാറ്റാ അനാലിസിസ് ഒക്കെ വേണ്ട ഡിപ്പാര്‍ട്ട്മെന്റായതിനാല്‍ കൊള്ളാവുന്ന ഒരു സിസ്റ്റം അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നെ അറിയുന്ന ഡിപ്പാര്‍ട്ട്മെന്റ് ഹെഡ് ആ‍യതിനാല്‍ പെട്ടന്നു തന്നെ അതില്‍ അക്സസ്സ് കിട്ടി. പക്ഷെ ഓണ്‍ ചെയ്തപ്പോള്‍ ഞെട്ടി, ദേ കിടക്കുന്നു വിന്‍ഡോസ് 3.1, എന്നാലും പഴയ ഡോസ് കമാന്റ്സ് വെച്ച് വീണ്ടും കളി. എന്റെ ഗൈഡായ പ്രൊഫസര്‍ക്ക് ആ കമ്പ്യൂട്ടറില്‍ തൊടാന്‍ അനുവാദമില്ല, പുള്ളിക്കു കലിയിളകാതിരിക്കുമോ, അങ്ങിനെ ആ പരിപാടിയും കഴിഞ്ഞു.
പിന്നീടിങ്ങോട്ട് ആ സാധനത്തെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയില്ല, വിന്‍ഡോസിന്റെ പുതു പുതു വേര്‍ഷനുകള്‍ വന്നു, അതിനനുസരിച്ച് എന്റെ അജ്ഞതയും കൂടി വന്നു, പോരാഞ്ഞ് ഇന്റര്‍നെറ്റെന്ന ആഗോള ഭീകരനെ കൈപ്പാടകലെ നിര്‍ത്താന്‍ പ്രതിജ്ഞാബദ്ധവുമായിരുന്നു. നീണ്ട 7 വര്‍ഷം പിന്നെ കീബോഡ് കൈകൊണ്ട് തൊട്ടില്ല. 2003 ഇല്‍ യു.കെയില്‍ പോയിവന്ന എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് ചോദിച്ചു “നിന്റെ സിസ്റ്റം ഏതാടാ?” “മെയില്‍ ഐഡി താ, നമുക്ക് ചാറ്റില്‍ കാണാം” പതിനഞ്ചു വര്‍ഷം മുന്നേ, ചെറുതാണെങ്കിലും, സ്വന്തമായി പ്രോഗ്രാം എഴുതിയിരുന്നവന് ഇന്ന് കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ഇല്ലാതിരിക്കാന്‍ സാദ്ധ്യത ഇല്ലെന്ന് ധരിച്ചെങ്കില്‍ അവനെ കുറ്റം പറയാനാവില്ല. ആ ചോദ്യം ഒരു കത്തിമുനയായി എന്റെ നെഞ്ചില്‍ തറച്ചു, ഉറച്ച തീരുമാനമെടുക്കാന്‍ പ്രയാസമുണ്ടായില്ല, ആദ്യം ചേര്‍ന്നത് ഹാര്‍ഡ് വെയര്‍ കോഴ്സിന്, പിന്നെ ചില പ്രോഗ്രാമിംങ് കോഴ്സും ചെയ്തു ഞാന്‍ ഗോദയിലിറങ്ങി. ഇന്റര്‍നെറ്റെന്ന മായിക ലോകത്തില്‍ ഊളിയിട്ടു, വിവരങ്ങള്‍ തിരഞ്ഞു, നഷ്ടമായ കുറേ കമ്പ്യൂട്ടര്‍ വര്‍ഷങ്ങളെ ഓര്‍ത്ത് നെടുവീര്‍പ്പിട്ടു. ഏതായാലും “ഏതാണ്ട് ചെയ്യാത്തവന്‍ ഏതാണ്ട് ചെയ്താല്‍ ഏതാണ്ടും കൊണ്ട് ആറാട്ട്” എന്ന ചൊല്ല് അന്വര്‍ത്ഥമാക്കി തുടര്‍ന്നിങ്ങോട്ട് ഇതുവരെ.

അങ്ങിനെ ഇന്നിതാ ബ്ലോഗ് എന്ന ഈ ലോകത്തെത്തിയിരിക്കുന്നു, പ്രായവും മുഖവും ഒന്നുമില്ലാത്ത വെറും അനിലാ‍യി .മനസ്സിലുള്ളത് തുറന്നുപറയാന്‍, മുന്നില്‍ കാണുന്നതിനോട് പ്രതികരിക്കാന്‍ ഒരു വേദിയായി, കൂട്ടത്തില്‍ ബോണസായി ഒരുപാട് സൌഹൃദങ്ങളും ലഭിച്ചു. എല്ലാറ്റിനും നന്ദി പറയുന്നു, നൂറു വട്ടം.

സ്നേഹപൂര്‍വ്വം
അനില്‍ @ ബ്ലൊഗെന്ന വെറും അനില്‍.